ძაღლი გზის შუაგულში დაეცა, მისი წკავწკავი გარემოს მოედო. მანქანის მუხრუჭების ხმაზე თვალები დავხუჭე, არ მინდოდა მენახა როგორ გაიტანდა მანქანა საცოდავ ცხოველს. ცუგა გადარჩა.
ივლისის ცხელი დღეები იდგა. ცოფის აცრები გავიკეთე, ჭრილობა გამიკერეს, მოკლედ ყველაფერი კარგად დამთავრდა- ძვალი არ იყო დაზიანებული. აგვისტოს დასწყისში სკამზე ჩავთვლიმე, უკვე საათზე მეტი არც ერთი კლიენტი არ გამომიჩნდა. ძილში ვიგრძენი როგორ მლოკავდა "ვიღაცა" ხელს, ზუსტად ჭრილობის ადგილას. თვალი გავახილე, ის ცუგა იყო - ბოღმა დავარქვი.
მთელი დღე ჩემთან არის, ერთად ვსაუზმობთ, მერე ერთად ვსადილობთ, დღის ბოლოს მიგვაქვს სარდაფში ჩემი "ხაბაკი". ბოღმა იქ რჩება და მთელი ღამე დარაჯობს ჩაკეტილ საწყობის კარს. საოცრად თბილი და ჭკვიანი ძაღლია, ყველაფერი ესმის, კეთილშობილ ადამიანს ჰგავს. დადე სადაც გინდა ფოტო, მაგრამ მე ნუ გამომაჩენო. ნურც იტყვი სად ვართ - დავპირდი, რომ არ გამოვაჩენდი. მაგარი კაცია, მე მგავს, ავადმყოფურად თავმდაბალია, ვერ იტანს ყურადღების ცენტრში ყოფნას.
გიორგი ბერეჟიანი
