ნაგაპანჩამის დღეს არავინ მუშაობს. გველები გამოყავთ ტყიდან და პირდაპირ ქუჩებსა და ეზოებში უშვებენ. ადამიანები თვლიან, რომ დავალებულები არიან გველებისგან, რადგან ისინი ემტერებიან მღრღნელებს, რომლებიც მათ მოსავალს ანადგურებენ. ამიტომ გველებს ყველგან გულითადად
გზად გველთან შეხვედრა დიდ წარმატებად ითვლება, განსაკუთრებით გასათხოვარ გოგოებს შორის - ეს უდაო ნიშანია, რომ მალე საკუთარ ბედნიერებას იპოვიან.
განსაკუთრებულად ბრწყინვალე ცერემონიას ადამიანები ყველაზე საშიშ გველს - კობრას უმართავენ. მასლამაზი ლეგენდა უკავშირდება. ერთხელ ერთ ბრაჰმანს ნაგაპანჩამის დღეს დაავიწყდა წეს-ჩვეულება და თავისი მინდვრისკენ გაეშურა. მუშაობისას მან უნებურად კობრის ძლოკვი მოკლა. დედა გველმა სამაგიეროს გადახდა გადაწყვიტა. ის ღამით ბრაჰმანის სახლში შეიპარა და ყველა მძინარე სულიერი დახოცა. მერე გაახსენდა, რომ ბრაჰმანის ერთ-ერთი ქალიშვილი მეზობელ სოფელში გათხოვდა და იქ ცხოვრობდა.
კობრა იქით გაეშურა, მაგრამ ადგილზე მისულმა დაინახა, რომ ახალგაზრდა ქალს ნაგაპანჩამის დღესასწაულისთვის ყველაფერი მოემზადებინა და გველებისთვის საკვები კართან დაედგა.
კობრა ძალიან მოიხიბლა მორწმუნე გოგონას ყურადღებით და მისი განრისხება წყალობით შეიცვალა. დიასახლისმა, რომელმაც დაინახა, რომ გველის კეთილგანწყობა მოიპოვა, მამისა და დანარჩენი ნათესავების მკვდრეთით აღდგენა სთხოვა. კობრამ მისი თხოვნა აღასრულა. ამიტომ ინდოეთის მრავალ შტატში დედა კობრის ქვის გამოსახულებას ეთაყვანებიან, განსაკუთრებით მას უშვილო ოჯახები შესთხოვენ წყალობას და დიდი ხნის ნატვრის ახდენას.
ნაგაპანჩამი გვიან ღამემდე გრძელდება. გველების შემლოცველები ამ დღეს დიდი პატივისცემით სარგებლობენ და ისინი ყველასთან თავისი ხელოვნების დემონსტრირებას ახდენენ. ისინი ხელში იყვანენ შხამიან გველებს, იხვევენ მათ კისერზე. ზოგი შედარებით გამბედავი მაყურებელი მათ მიბაძვას ცდილობს.
შემთხვევა, როდესაც გველი ვიღაცას კბენს, ძალიან იშვიათია. შეიძლება ისინი ხვდებიან, რომ ეს დღესასწაული მათ ეძღვნებათ და არ უნდათ, ვინმეს გული ატკინონ.
