ეს ისტორია ორ ბაიკერზეა. მათ გზის პირას პატარა, უსიცოცხლო ბეწვის გროვა შეამჩნიეს. მარტისა და ტეტსოს გულმა ვერ მოუთმინა, ვერ შეძლეს გვერდის ავლა ამ პატარა უბედურებისთვის და ძაღლები თან წაიყვანეს.
როდესაც ერთ-ერთი ხელში აიყვანეს, ლეკვი აკანკალდა, ალბათ შეეშინდა, რომ ისევ სცემდნენ.
ეს იყო ძუ, უზომოდ კეთილთვალებიანი არსება და ის მარტო არ იყო! გვერდით იწვა მისი დედა, რომელიც უკანასკნელი ძალებით ცდილობდა დაეცვა თავისი შვილი.
იმ საშინელი მდგომარეობის გამო, რომელშიც ეს
კანი ფაქტობრივად ნეკნებზე ეკიდათ.
სანამ ისინი კლინიკაში მიყავდათ, დედა-შვილი ჩახუტებულები კანკალებდნენ, ალბათ მომავალ ბედზე ღელვის გამო.
რამოდენიმე ხნის მერე “გოგონებმა” მოიკეთეს, გარე სამყაროსადმი ინტერესი გამოიჩინეს. ადამიანებისადმი ნდობა დაუბრუნდათ.
კლინიკაში მათ მოუარეს, გამოკვებეს და განკურნეს.
დედას საიბერია (ციმბირი) დაარქვეს.
შვილს კი ალიასკა.
მიუხედავად წარმოუდგენელი ფიზიკური და სულიერი ტრავმისა, ძაღლებმა შეძლეს ფეხზე წამოდგომა. მათ ახალი სახლი მოუძებნეს გერმანიაში.
აი, როგორ გამოიყურებიან ახლა ამ ისტორიის გმირები:
ულამაზესი დედა-შვილი...
ეს ისტორია კიდევ ერთხელ გვახსენებს, რომ ყოველი სულიერი ძვირფასია და ყოველთვის გულისხმიერები უნდა ვიყოთ მათ მიმართ! დავეხმაროთ როგორც შეგვიძლია! ასე ჩვენც და გარშემო ყველა ბედნიერი იქნება!
