ძაღლების შიშს ეწოდება კინოფობია. მედიცინაში ითვლება, როგორც ფსიქიკური მოშლილობა. საერთაშორისო სტატისტიკის მიხედვით, კინოფობიით მსოფლიოს 3% იტანჯება, თუმცა, ეს პროცენტი მეტია, თუ გავითვალისწინებთ იმასაც, რომ ფსიქიატრიაში კინოფობია ორ ნაწილად იყოფა:
ჭეშმარიტი -
ცრუ შიში - დაკავშირებულია სხვა ფსიქიკურ მოშლილობასთან, რომელიც ასოცირდება გამიზნულ სისასტიკესა და სადიზმთან. სწორედ ეს ფორმა აღენიშნებათ ძაღლების მკვლელებს და იმ ადამიანებს, რომლებიც სიამოვნებას განიცდიან ცხოველის ტანჯვით. ისინი ამ მოქმედებებით შიშის დაძლევას ცდილობენ. აქვე შეიძლება განვიხილოთ ცხოველის მიმართ სისასტიკე რელიგიური ან სხვა მოტივით და შეგვიძლია მოვიყვანოთ ყველაზე გავრცელებული კლიშე, როდესაც მშობელი ბავშვს აფრთხილებს: " არ მიეკარო-გიკბენს/დაავადებულია/გადამდებია/საშიშია," ეს ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი შეცდომაა ბავშვის შემდგომი განვითარების დროს, ხოლო იმ მომენტში იწვევს დათრგუნვის შეგრძებას.
მსგავსი აზრების აკვიატებით, მშობლები ვერ იაზრებენ, რომ გარკვეულ სიტუაციებში ბავშვს მოზრდილ ასაკში, შესაძლოა, გაუჩნდეს სურვილი მოკლას ცხოველი, რათა ეს სამყარო "გაიწმინდოს" და უვნებელი გახდეს (სწორედ ამიტომ უჩნდება ბავშვს ქვეცნობიერად ცხოველის მოკვლის სურვილი).
ფსიქიატრები კინოფობიას კიდევ ორ ნაწილად ყოფენ - ადაქტოფობია და რაბიეფობია. პირველი აიძულებს ადამიანს ეშინოდეს ძაღლის კბენის, ეს არის ნამდვილი შიშის განცდა, ხოლო მეორე - ცოფის გადადების შიში. ამასთანავე, ეს ფობია არანაირად არ არის დაკავშირებული სისუფთავესთან.
ძაღლებთან დაკავშირებული ყველა ფობია შესაძლოა შედეგი იყოს ფსიქიკური აშლილობის, დიდი სტრესის, ფსიქოსომატური გამოვლინებებისა და მეტიც - შიზოფრენიისა.
ასევე იხილეთ:
ზოოფობია – ცხოველების შიში
