ცხოველები თავისებურად განიცდიან მოსვლასა და წასვლას... სიცოცხლესა და სიყვარულს... ჩვენ გვიყვარს და საქმე გვაქვს... მათ კი უყვართ და მათი საქმეც - სიყვარულია... სიცოცხლეც, სუნთქვაც, თვალებიც სიყვარულია... უანგარო... მთელი გულით...
ზამთარში თბილისის ერთ-ერთ სასაფლაოზე ძაღლი შეამჩნიეს მესაფლავეებმა... ნეტავ, აქ რას წევსო. მიუახლოვდნენ საფლავს. მამაკაცის საფლავი იყო, ახალი... იქვე გერმანული ნაგაზი მიწოლილიყო... ფეხის ხმაზე ძაღლმა თვალი გაახილა... ღრმად ამოისუნთქა
დარდი აერთიანებს... სევდაა სასაფლაოზე და მესაფლავეებმაც გაიზიარეს ამ საოცარი არსების დარდი... მას მერე ძაღლი არსად წასულა...
ერთხელაც მისი პატრონის შვილი ამოვიდა... ეფერა... წაიყვანა სახლში... იმ საღამოს ძაღლი ისევ საფლავზე იწვა... თავიდან წაყვა თითქოს, ვალი მოიხადა ოჯახის წინაშე, მათ გამოწვდილ ხელს მოეფერა და... იქ დაბრუნდა, სადაც მის გულს ფეთქვა შეეძლო, რადგან აქ პატრონთან ყველაზე ახლოს იყო...
ეს ძაღლი პატრონს ლეკვობიდან გაუზრდია... ახლა დიდი იყო უკვე, მოხუცი, და ერთხელაც უცებ პატრონმა დაიძინა და აღარ გაიღვიძა... ხალხმა პატრონი აქ მოიყვანა და დატოვა... აქ მისი სურნელი ტრიალებდა, ჰო და სადღა წავიდოდა აბა ძაღლი... იქ რა უნდოდა, სადაც პატრონი არ იყო...
გარდაცვლილის ოჯახი ამოდიოდა ხშირად... ეფრებოდნენ ძაღლს... ტიროდნენ... გულში იკრავდნენ... მერე მესაფლავეებს სთხოვეს და იქვე პატარა სახლი ჩაუდგეს - არ შესცივდესო... ზამთარი იყო და ძალიან ციოდა... მზე რომ იქნებაო - მაშინაც რომ არ დასცხესო...
რა არის ნეტავ ერთგულება... ალბათ ისაა, როცა არ უშვებს და არ ტოვებს... და სხვა ყველაფერი არაფერია... არაფერია, როდესაც საფლავზე ღამდება... როცა უცხო ძაღლები გარშემო უტრიალებენ ყეფით და ჭიჭყინით... მერე ისინიც ხვდებიან, რომ რაღაც დაუძლეველი და ძლიერი აძლებინებს ამ დიდ და ჭაღარა ნაგაზს ფეხმოუცვლელად ამ ღამეშიც და მას მერე ისინიც ყოველ ღამე მასთან ერთად დარაჯობენ... ერთად მაინც კარგია... ხან ნაგაზი ამ პატარა ცუგებს ვერც ამჩნევს, მაგრამ ეს ”ერთად” მაინც კარგია და... ეს პატარა ჭიჭყინა სასაფლაოს ცუგები მისი დარდის ერთგულები და დარაჯები ხდებიან...
ზამთრის ბოლოსკენ, ვიღაცას 112 გამოუძახია, შეცოდებია, რამე არ მოუვიდესო... მაგრამ რომ მოსულან და გაურკვევიათ სიტუაცია, ხელი არ მოუკიდიათ, რადგან ყველა, მესაფლავეები, ძაღლის ოჯახის წევრები, სასაფლაოს ცუგები, სხვა სასაფლაოზე მოსული ადამიანები უკვე მიხვდნენ, რომ ძაღლი სწორედ იქ იყო, სადაც მისი ადგილია და იქიდან რომ წაეყვანათ, ძაღლი ვერ გაძლებდა და დაიღუპებოდა...
საფლავი კი... საფლავი მისი სახლი გახდა... აქ ის ყველას უყვარს, ყველა ეფერება, ყველა აჭმევს, მზეც აქვს, მთვარეც, სახურავიც თავს ზევით... და რაც მთავარია, აქ არის მისი პატრონი! მისი მთელი სიცოცხლე და ოჯახი! ეს საოცარი ერთგული ბებერი ძაღლი თითქოს ოჯახის სითბოსა და სიყვარულს დარაჯობს და სიცოცხლის ბოლომდე უდარაჯებს...
ინფორმაციის მოწოდებისთვის დიდ მადლობას ვუხდით ჟურნალისტ თათა ლამბრიანიძეს.
ასევე იხილეთ: "A story of Georgian Hachiko"
