"გამარჯობა, მე "ლილია" ვარ - ასე ჩემმა პატრონმა დამარქვა ადრე. მანამდე სახელი არ მქონდა.
15 წლის ვარ, საკმაოდ დაუძლურებული, ასეთ მდგომარეობაში, მომაკვდავი მიპოვა თათიამ. არ ვიცი, მის სოფელში როგორ აღმოვჩნდი.

მიუხედავად იმის, რომ ძალიან ბინძური ვიყავი გულში ჩახუტებულმა მიმიყვანა სახლში, დედამისმა ჩემს დანახვაზე იტირა, მომეფერა. სამაგიეროდ, მამამ იყვირა "ესღა გვაკლდა, წაიყვანეთ ახლავეო".

თათიამ სახლის გვერდით პატარა თავშესაფარი მომიწყო (იმ სახლში ბევრი კატა და ძაღლი ცხოვრობდა.  კაცი სულ ჩხუბობდა, მრცხვენია, მეზობლები მასხრად გვიგდებენ ამის გამოო). ერთ წელიწადში მოვკეთდი, ნელ-ნელა მეგობრებიც გავიჩინე, კატები არ მიყვარდა, მაგრამ ისე მივლიდნენ შემრცხვა, რომ არ მიყვარდნენ, მიყვებოდნენ, როგორი კეთილი პატრიონები ჰყავდათ.

ასე, რომ საკმაოდ მოვძლიერდი, მიუხედავად იმისა მოხუცი ვარ, საკამოდ ჯანმრთელი ბეწვი გამიხდა. გუშინ გამთენიისას ორი ლეკვი გავაჩინე, თაკოს დედამ გაიგო და "თავშესაფრიდან" ეზოში, უფრო მყუდრო ადგილას გადამიყვანა. თბილ პლედზე დამაწვინა შვილებთან ერთად და თბილი წვნიანით გამიმასპინძლდა. "მხოლოდ შვილებს მიხედე, არ ადგე არ გააციოო", - მითხრა.

მე ყველაფერი მესმის, ადამიანებს გონიათ, რადგან მათ ენაზე არ ვლაპარაკობთ, არ გვესმის. 15 წლის მანძილზე პირველად ვარ ბედნიერი დედა. თათიას დედა ოთახში შებრუნდა, მითხრა, "ჯერ ადრეა ხუთი საათია ისევ დავიძინებ, თუ რამე გაგიჭირდეს გამაღვიძეო".

მისი შესვლიდან ნახევარი საათი არც იყო გასული, დავინახე, როგორ გაიელვა კარის ჩარჩოსთან გამავალმა სადენებმა და ცეცხლი გაჩნდა. მაშინვე კარს ვეცი და განწირული ყეფა ავტეხე, ხანძარი ძლიერდებოდა, თათია, დედამისი და მამამისი დროულად გამოვიდნენ და ცეცხლი ჩააქრეს. თათიას მამამ ბოდიში მომიხადა, ცუდად რომ მიგიღე თავიდანო, მან არ იცის, რომ ჩვენ, ცხოველებს წყენა არ შეგვიძლია, მხოლოდ სიკეთის გაკეთება შეგვიძლია, ამიტომ გთხოვთ ადამიანებო, კარგს თუ ვერ გაგვიკეთებთ, ცუდად მაინც ნუ მოგვექცევით.

მე ახლა უბედნიერესი ვარ, მყავს მოსიყვარულე ოჯახი, ვიცი მოხუცი ვარ, მალე მოვკვდები, მაგრამ მაინც ძალიან ბედნიერი ვარ. სითბო, სიმშვიდე და სიყვარული ყველა სულიერის ოცნებაა და მე ეს ოცნება ამიხდა!"



თამო ხარიბეგაშვილი